میزان احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه ی آن ها با یکدیگر در دانشجویان غیرایرانی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

احساس غربت اختلال روانی ناشی از جدایی واقعی یا پیش¬بینی شده از خانه یا وطن است که بیشترین نگرانی گزارش شده در بین دانشجویان بین¬المللی است. احساس غربت می¬تواند به اضطراب و افسردگی منجر شود و اثرات سوئی بر سازگاری اجتماعی این دانشجویان با محیط جدید داشته باشد. این پژوهش با هدف بررسی میزان احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه¬ی آن¬ها با یکدیگر در دانشجویان غیرایرانی دانشگاه بین¬المللی امام خمینی(ره) صورت گرفته است. در این پژوهش 230 نفر از دانشجویان غیرایرانی در دو گروه فارسی زبان(65 نفر) و غیرفارسی زبان(165 نفر) بررسی شدند. ابزارهای این پژوهش پرسش¬نامه سازگاری اجتماعی بل(1961) و احساس غربت ون¬ولیت(2001) بودند. نتایج نشان می¬دهد که 7/18 درصد احساس غربت خفیف، 2/65 درصد احساس غربت متوسّط و 1/16 درصد از دانشجویان غیرایرانی احساس غربت شدید دارند. همچنین از نظر سازگاری اجتماعی 6/9 درصد سازگاری اجتماعی پایین، 8/67 درصد سازگاری اجتماعی متوسّط و 6/22 درصد از سازگاری اجتماعی بالایی دارند. یافته¬های دیگر نشان می¬دهد در خرده مقیاس دلتنگی برای خانواده بین دانشجویان غیرایرانی دختر و پسر تفاوت معنادار وجود دارد و میانگین دانشجویان دختر از دانشجویان پسر بیشتر است. امّا تفاوتی بین سازگاری اجتماعی این دو گروه وجود ندارد. همچنین تفاوت معناداری بین دانشجویان غیرایرانی فارسی¬زبان و غیرفارسی¬زبان در میزان احساس غربت وجود ندارد امّا در سازگاری اجتماعی تفاوت معنادار به دست آمده است و میانگین نمره سازگاری اجتماعی دانشجویان غیرایرانی فارسی¬زبان بیشتر از غیرفارسی¬زبانان است. بررسی رابطه بین احساس غربت و خرده مقیاس¬های آن با سازگاری اجتماعی نشان می¬دهد که خرده مقیاس¬های دلتنگی برای خانواده، دلتنگی برای افراد و محیط¬های آشنا و مشکل سازگاری با سازگاری اجتماعی همبستگی منفی و معنادار دارند.